TATSIZ DÜŞLER DENİZİ

Uzunca bir süre uykuya dalınca insan, tatsız bir sürü rüya görürmüş. Önce uyanmak istermiş sonra alışırmış düşlere. O kadar kaptırırmış ki kendini, zihninin kuytu köşelerinde ortaya çıkmayı bekleyen, aslında hep var olan, gerçek hayatta dillendirilmeyip, insanın en savunmasız halinde onu esir alan düşünceleri hortlayıp gelirmiş… Sürekli bir döngüyü takip edip, sırayla acı çektirip, yalnızlığa iterlermiş insanı el birliğiyle. Öyle bir zaman gelirmiş ki kalp mühürlenir, göz görmez, gönül katlanmaz olurmuş. İsyan edermiş içten içe insan ama sesini duyan, onu anlayan, hüznünde boğulduğunu gören, gülüşlerinin sahte olduğunu bilen olmazmış işte. Uykudaymış çünkü… Uykuda insan düşlerini paylaşır mı hiç? Keşke paylaşsa…